Instalacja i odbior wstępny C Crane CCWifi3 to proces, który może być dość prosty lub bardziej skomplikowany, w zależności od Twoich potrzeb. Przed przystąpieniem do instalacji należy wykonać kilka kroków wstępnych, w tym sprawdzenie wymagań systemowych, konfigurację sieci bezprzewodowej, określenie lokalizacji oraz ustawienia przesyłania danych. Następnie można przystąpić do fizycznej instalacji urządzenia C Crane CCWifi3, które należy podłączyć do sieci bezprzewodowej oraz do zasilania. Po podłączeniu urządzenia do sieci można przystąpić do odbioru wstępnego. Odbior wstępny obejmuje konfigurację ustawień i testowanie działania urządzenia, aż do momentu, gdy dostęp do sieci bezprzewodowej jest stabilny. Po zakończeniu instalacji i odbioru wstępnego można korzystać z urządzenia C Crane CCWifi3.
Ostatnia aktualizacja: Instrukcja instalacji i odbioru wstępnego C Crane Ccwifi3
Zakres czynności, które należy wykonać podczas montażu kotła grzewczego, zależy przede wszystkim od tego, czy instalujemy go w nowej czy w modernizowanej instalacji. Ma to też istotny wpływ na wysokość kosztów prowadzenia tych prac. 1. Kocioł gazowy Montaż kondensacyjnego kotła gazowego powinien zostać wykonany przez instalatora mającego aktualne uprawnienia gazowe i elektryczne. Czasami warunkiem gwarancji jest posiadanie przez fachowca przeszkolenia lub autoryzacji producenta urządzenia. Z pewnością nawet jeśli nie ma takiego wymogu, to i tak warto wybierać wśród specjalistów, którzy przeszli odpowiednie kursy i znają zakupione przez nas urządzenie. Unikniemy w ten sposób roli „królika doświadczalnego” i tego, że wykonawca będzie sprawdzał swoją wiedzę na naszym kotle. 2. Kocioł na paliwa stałe W powszechnej opinii kocioł na paliwa stałe jest na tyle prostym urządzeniem, że nie musi go montować specjalista. Trzeba jednak wziąć pod uwagę, że współczesne urządzenia na węgiel i drewno, nawet te najtańsze, mają często już fabrycznie zamontowany sterownik, wentylator, pompę obiegową, dlatego fachowiec dokonujący montażu powinien mieć co najmniej uprawnienia elektryczne. Dodatkowo, zwłaszcza w przypadku kotłów nowszej generacji, które mają bogate wyposażenie, wskazane jest, by przeszedł również przeszkolenie u producenta tego urządzenia. Komu i gdzie zgłaszać awarię? Już na etapie zakupu lub uruchomienia kotła warto spytać o procedurę zgłaszania awarii. Zwykle ta informacja podana jest również w warunkach gwarancyjnych. Poza tym adresy firm serwisowych znajdują się najczęściej na stronie internetowej producenta. Wiele firm zapewnia również możliwość dokonywania zgłoszenia awarii pod numerem infolinii. Kiedy można zastosować układ zamknięty? Zgodnie z przepisami kocioł na paliwa stałe można również montować w instalacji zabezpieczonej zamkniętym naczyniem wzbiorczym. Trzeba jednak spełnić kilka warunków. Przede wszystkim informacja o dopuszczeniu danego modelu kotła do takiego montażu musi być umieszczona w jego instrukcji. Wówczas urządzenia te mają nieco wyższe dopuszczalne ciśnienie pracy, na przykład 2, 5 zamiast 1, 5 bara. Poza tym instalacja musi mieć możliwość awaryjnego odprowadzenia ciepła, gdy dojdzie do nagłego wzrostu temperatury w kotle. Z tego względu niektóre kotły są fabrycznie wyposażone w wężownicę schładzającą, umieszczoną wewnątrz płaszcza grzewczego. W razie awarii automatycznie otwiera się zawór, który kieruje zimną wodę do wężownicy. Po schłodzeniu kotła zawór zamyka się i woda przestaje płynąć.
W nowym domu prace rozpoczną się od zawieszenia lub ustawienia kotła w odpowiednim miejscu (zwróćmy przy tym uwagę na zalecane w instrukcji odstępy montażowe), a następnie podłączenia go do instalacji gazowej i centralnego ogrzewania. Kolejny krok to ewentualnie montaż zasobnika ciepłej wody i doprowadzenie do niego rur wody zimnej, ciepłej i ewentualnej cyrkulacji c. w. u. (zapewnia pobór ciepłej wody natychmiast po odkręceniu kranu). Pozostaje jeszcze podłączenie kotła do przewodów powietrzno-spalinowych i sprawdzenie szczelności poszczególnych części instalacji.
Natomiast jeśli w budynku już zamieszkałym planujemy modernizację kotłowni bez wymiany rur centralnego ogrzewania, wówczas, zanim zamontujemy nowy kocioł, warto je wypłukać. Do tego celu wykorzystuje się profesjonalne środki chemiczne, które dodaje się do wody grzejnej w instalacji. Następnie rozgrzewa się system i wymusza ciągły przepływ wody grzejnej, utrzymując jej wysoką temperaturę. Potem należy usunąć wodę z zanieczyszczeniami i kilkakrotnie przepłukać system czystą wodą. Pamiętajmy jednak o tym, aby czas, w którym modernizowana instalacja pozostaje bez wody, był jak najkrótszy. W przeciwnym razie (jeśli np. montaż nowego kotła odbędzie się dopiero po kilku tygodniach), musimy się liczyć z tym, że w tym czasie może dojść do intensywnej korozji elementów instalacji, ze względu na stały dopływ tlenu.
? Koszty. Za prosty montaż kondensacyjnego kotła gazowego, bez znacznej przebudowy instalacji i wymiany przewodów spalinowych, zapłacimy od 1000 do 1500 zł. Wykonanie takiej usługi jest z reguły możliwe w ciągu jednego dnia. Jeśli zakres prac obejmie wymianę części rur w kotłowni czy też przebudowę lub montaż nowego systemu spalinowego, cena może być nawet dwukrotnie wyższa. Natomiast czas wykonania montażu wydłuża się często do dwóch, a nawet trzech dni.
Jeszcze przed montażem wykonawca powinien sprawdzić, czy pomieszczenie, w którym planujemy ustawić kocioł, ma wymiary, umożliwiające łatwy dostęp do kotła w celu obsługi i konserwacji. Jeśli wymaga tego instrukcja, prace rozpoczyna się od wykonania specjalnego fundamentu, na którym stanie urządzenie. Następnie podłącza się je do przewodu dymowego i instalacji grzewczej, ewentualnie również do podgrzewacza wody do mycia. Na tym etapie bardzo ważne jest odpowiednie zabezpieczenie instalacji przed nadmiernym wzrostem ciśnienia. Służy do tego zwykle otwarte naczynie wzbiorcze, znajdujące się w najwyższym punkcie instalacji. Gdy temperatura w instalacji nagle wzrośnie, nadmiar wody (przez rurę przelewową podłączoną do naczynia) zostanie odprowadzony do kanalizacji. Ostatnie czynności to podłączenie sterownika i pozostałego osprzętu kotła oraz płukanie, napełnienie i odpowietrzenie instalacji.
Jeżeli w modernizowanym domu chcemy pozostawić kocioł w piwnicy, należy sprawdzić stan izolacji przeciwwilgociowych. W wielu starszych budynkach zdarza się, że w czasie intensywnych opadów woda deszczowa przedostaje się do tego pomieszczenia. W trakcie remontu domu należy zadbać o wykluczenie tego zjawiska. Jeśli to niemożliwe, wówczas należy rozważyć montaż kotła w innym miejscu. W przeciwnym razie cykliczne zalewanie kotłowni spowoduje przyspieszoną korozję kotła i to nawet wtedy, gdy zostanie on umieszczony na cokole, powyżej lustra wody. Ponadto możemy zostać porażeni, prądem ponieważ osprzęt kotłów zasilany jest napięciem 230 V.
Podczas modernizacji instalacji trzeba też zweryfikować stan podgrzewacza wody. Często zbiornik jest skorodowany, ma kiepską izolację i niesprawny zawór bezpieczeństwa. Dlatego najlepiej od razu warto również kupić i zamontować nowy model podgrzewacza, a także pamiętać o izolacji termicznej rur w instalacji. Zależą od wielu czynników, które wpływając na pracochłonność montażu. Kotły na paliwa stałe to zwykle ciężkie urządzenia, dlatego już sam demontaż starego modelu, wyniesienie go (najczęściej z piwnicy) zajmuje dużo czasu i wymaga zaangażowania czasem nawet 2-3 osób. Kolejne aspekty wpływające na koszt usługi to zakres prac. Zależnie od tego, czy jest to jedynie prosta wymiana kotła z podłączeniem go do istniejącej instalacji oraz zabezpieczeń czy też wykonanie znacznej części nowego układu grzewczego, koszt może wynieść od 1000 do nawet 2500 zł. Oczywiście duże znaczenie ma to, w jakiej części kraju przeprowadzane są prace (z reguły drożej jest w centrum niż na przykład we wschodnich regionach). Z uwagi na duże gabaryty i ciężar tego typu kotłów czas trwania ich montażu bądź wymiany to co najmniej dwa dni.
Ze względu na rosnącą popularność systemów zdalnego nadzoru coraz częściej jest możliwa bezpośrednia opieka wybranego przez nas serwisu nad instalacją. Dzięki takiemu rozwiązaniu fachowiec może monitorować całą instalację przez odczyt parametrów jej pracy i w razie wystąpienia usterki szybko zareagować.
Należy również pamiętać o zamontowaniu zaworu bezpieczeństwa, który w sytuacji awaryjnej – gdy wężownica nie jest w stanie schłodzić kotła – upuści część wody z instalacji c. o. do kanalizacji. Niestety dość często fachowcy popełniają błąd i nie dostosowują jego parametrów do ciśnienia pracy kotła na paliwa stałe, które wynosi 1, 5 lub 2, 5 bara. Zamiast tego montują zawór o ciśnieniu otwarcia np. 3 bary, ponieważ taki model jest łatwo dostępny na rynku (polecany jest bowiem do kotłów gazowych). Więcej o:
INSTRUKCJA OBSŁUGI
Użytkowanie
Przeglądy i czynności obsługowe
Dane techniczne
Wszystkie informacje zawarte w niniejszej Instrukcji obsługi są aktualne na dzień jej wydania. Firma Hyundai zastrzega sobie prawo do dokonywania zmian w dowolnym momencie, zgodnie z polityką ciągłego udoskonalania wytwarzanych pojazdów.
Instrukcja obsługi ma zastosowanie do wszystkich wersji tego modelu pojazdu, dlatego zawiera opisy i objaśnienia wyposażenia standardowego oraz opcjonalnego. W Instrukcji mogą znajdować się fragmenty, które nie dotyczą konkretnego egzemplarza pojazdu.
OSTROŻNIE: MODYFIKACJE POJAZDU HYUNDAI
Nie modyfikować pojazdu. Modyfikacje mogą wpływać negatywnie na jego trwałość lub bezpieczeństwo jazdy. Wprowadzenie modyfikacji może również stanowić naruszenie warunków gwarancji obejmującej pojazd. Ponadto dokonanie niektórych modyfikacji może oznaczać naruszenie obowiązujących przepisów prawa.
INSTALACJA DLA RADIOSTACJI NADAWCZO-ODBIORCZEJ (CB RADIO) LUB TELEFONU KOMÓRKOWEGO
Pojazd jest wyposażony w układ wtryskowy sterowany elektronicznie i inne podzespoły elektroniczne. Nieprawidłowe wykonanie lub regulacja instalacji radiostacji nadawczo-odbiorczej (tzw. CB radia) albo telefonu komórkowego może wpływać negatywnie na układy elektroniczne samochodu. W przypadku montażu tego typu urządzenia należy dokładnie przestrzegać Instrukcji dostarczonej przez jego producenta lub zasięgnąć porady Autoryzowanej Stacji Obsługi (ASO) Hyundai. Przedstawi ona wytyczne wykonania takiej instalacji i poinformuje o niezbędnych środkach ostrożności.
ostrzeżenie (jeżeli występuje)
Pojazd jest wyposażony w urządzenie ogólnoeuropejskiego systemu wezwań alarmowych eCall. Wszelkie samodzielne lub niedozwolone modyfikacje urządzenia systemu eCall, układów pojazdu lub ich podzespołów, montaż wyposażenia niezalecanego przez producenta pojazdu i/lub montaż wyposażenia poza Autoryzowanymi Stacjami Obsługi (ASO) Hyundai może spowodować nieprawidłowe działanie systemu eCall, a w konsekwencji błędne wezwania lub uszkodzenie urządzenia w pojeździe i niemożność skorzystania z niego w razie wypadku lub potrzeby pomocy.
Może to stanowić zagrożenie zdrowia lub życia!
OSTRZEŻENIA DOTYCZĄCE BEZPIECZEŃSTWA ORAZ MOŻLIWOŚCI USZKODZENIA POJAZDU
Instrukcja zawiera fragmenty zatytułowane „NIEBEZPIECZEŃSTWO”, „OSTRZEŻENIE”, „OSTROŻNIE” i „UWAGA”. Znaczenie tych tytułów jest następujące:
NIEBEZPIECZEŃSTWO
Fragmenty zatytułowane „NIEBEZPIECZEŃSTWO” przedstawiają sytuacje, w których — w przypadku zlekceważenia ostrzeżenia — występuje poważne zagrożenie zdrowia lub życia.
OSTRZEŻENIE
Fragmenty zatytułowane „OSTRZEŻENIE” przedstawiają sytuacje, w których — w przypadku zlekceważenia ostrzeżenia — może wystąpić poważne zagrożenie zdrowia lub życia. png"/>OSTROŻNIE
Fragmenty zatytułowane „OSTROŻNIE” przedstawiają sytuacje, w których — w przypadku zlekceważenia ostrzeżenia — może dojść do odniesienia lekkich lub umiarkowanych obrażeń.
Fragmenty zatytułowane „UWAGA” przedstawiają sytuacje, w których — w przypadku zlekceważenia ostrzeżenia — może dojść do uszkodzenia pojazdu.
- Odbiór i próby szczelności
1. Wymagania ogólne według Rozporządzenie Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie z późniejszymi zmianami. Poniżej wyciąg z ww. rozporządzenia:
§ 132. [Urządzenia grzewcze]
1. Budynek, który ze względu na swoje przeznaczenie wymaga ogrzewania, powinien być wyposażony w instalację ogrzewczą lub inne urządzenia ogrzewcze, niebędące piecami, trzonami kuchennymi lub kominkami.
2. Dopuszcza się stosowanie pieców i trzonów kuchennych na paliwo stałe w budynkach o wysokości do 3 kondygnacji nadziemnych włącznie, jeżeli nie jest to sprzeczne z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, przy czym w budynkach zakładów opieki zdrowotnej, opieki społecznej, przeznaczonych dla dzieci i młodzieży, lokalach gastronomicznych oraz pomieszczeniach przeznaczonych do produkcji żywności i środków farmaceutycznych – pod warunkiem uzyskania zgody właściwego państwowego inspektora sanitarnego.
3. Kominki opalane drewnem z otwartym paleniskiem lub zamkniętym wkładem kominkowym mogą być instalowane wyłącznie w budynkach jednorodzinnych, mieszkalnych w zabudowie zagrodowej i rekreacji indywidualnej oraz niskich budynkach wielorodzinnych, w pomieszczeniach:
1) o kubaturze wynikającej ze wskaźnika 4 m3/kW nominalnej mocy cieplnej kominka, lecz nie mniejszej niż 30 m3,
2) spełniających wymagania dotyczące wentylacji, o których mowa w § 150 ust. 9,
3) posiadających przewody kominowe określone w § 140 ust. 1 i 2 oraz § 145 ust. 1,
4) w których możliwy jest dopływ powietrza do paleniska kominka w ilości:
a) co najmniej 10 m3/h na 1 kW nominalnej mocy cieplnej kominka – dla kominków o obudowie zamkniętej,
b) zapewniającej nie mniejszą prędkość przepływu powietrza w otworze komory spalania niż 0, 2 m/s – dla kominków o obudowie otwartej.
§ 133. [Budowa instalacji ogrzewczej]
1. Instalację ogrzewczą wodną stanowi układ połączonych przewodów wraz z armaturą, pompami obiegowymi, grzejnikami i innymi urządzeniami, znajdujący się za zaworami oddzielającymi od źródła ciepła, takiego jak kotłownia, węzeł ciepłowniczy indywidualny lub grupowy, kolektory słoneczne lub pompa ciepła. Instalację ogrzewczą powietrzną stanowi układ połączonych kanałów i przewodów powietrznych wraz z nawiewnikami i wywiewnikami oraz elementami regulacji strumienia powietrza, znajdujący się pomiędzy źródłem ciepła podgrzewającym powietrze a ogrzewanymi pomieszczeniami. Funkcję ogrzewania powietrznego może także pełnić instalacja wentylacji mechanicznej. Instalacja ogrzewcza wodna powinna być zabezpieczona przed nadmiernym wzrostem ciśnienia i temperatury, zgodnie z wymaganiami Polskich Norm dotyczących zabezpieczeń instalacji ogrzewań wodnych.
4. Wyroby zastosowane w instalacji ogrzewczej wodnej powinny być dobrane z uwzględnieniem wymagań Polskiej Normy dotyczącej jakości wody w instalacjach ogrzewania oraz z uwzględnieniem korozyjności wody i możliwości zastosowania ochrony przed korozją.
5. Instalacja ogrzewcza wodna powinna być zaprojektowana w taki sposób, aby ilość wody uzupełniającej można było utrzymywać na racjonalnie niskim poziomie.
6. Instalacja ogrzewcza wodna systemu zamkniętego lub wyposażona w armaturę automatycznej regulacji powinna mieć urządzenia do odpowietrzania miejscowego, zgodnie z wymaganiami Polskiej Normy dotyczącej odpowietrzania instalacji ogrzewań wodnych.
7. Zabrania się stosowania kotła na paliwo stałe do zasilania instalacji ogrzewczej wodnej systemu zamkniętego, wyposażonej w przeponowe naczynie wzbiorcze, z wyjątkiem kotła na paliwo stałe o mocy nominalnej do 300 kW, wyposażonego w urządzenia do odprowadzania nadmiaru ciepła.
8. Instalacja ogrzewcza wodna systemu zamkniętego z grzejnikami, w części albo w całości może być przystosowana do działania jako wodna instalacja chłodnicza, pod warunkiem spełnienia wymagań Polskich Norm dotyczących jakości wody w instalacjach ogrzewania i zabezpieczania instalacji ogrzewań wodnych systemu zamkniętego z naczyniami wzbiorczymi przeponowymi.
9. Straty ciepła na przewodach zasilających i powrotnych instalacji wodnej centralnego ogrzewania powinny być na racjonalnie niskim poziomie. Izolacja cieplna tych przewodów powinna spełniać wymagania określone w załączniku nr 2 do rozporządzenia.
10. Straty ciepła na przewodach ogrzewania powietrznego powinny być na racjonalnie niskim poziomie.
§ 134. [Regulacja dopływu ciepła]
1. Instalacje i urządzenia do ogrzewania budynku powinny mieć szczytową moc cieplną określoną zgodnie z Polskimi Normami dotyczącymi obliczania zapotrzebowania na ciepło pomieszczeń, a także obliczania oporu cieplnego i współczynnika przenikania ciepła przegród budowlanych. Do obliczania szczytowej mocy cieplnej należy przyjmować temperatury obliczeniowe zewnętrzne zgodnie z Polską Normą dotyczącą obliczeniowych temperatur zewnętrznych, a temperatury obliczeniowe ogrzewanych pomieszczeń – zgodnie z poniższą tabelą:
*) Dopuszcza się przyjmowanie innych temperatur obliczeniowych dla ogrzewanych pomieszczeń niż jest to określone w tabeli, jeżeli wynika to z wymagań technologicznych.
3. Urządzenia zastosowane w instalacji ogrzewczej, o których mowa w przepisie odrębnym dotyczącym efektywności energetycznej, powinny odpowiadać wymaganiom określonym w tym przepisie. Grzejniki oraz inne urządzenia odbierające ciepło z instalacji ogrzewczej powinny być zaopatrzone w regulatory dopływu ciepła. Wymaganie to nie dotyczy instalacji ogrzewczej w budynkach zakwaterowania w zakładach karnych i aresztach śledczych. W budynku zasilanym z sieci ciepłowniczej oraz w budynku z własnym (indywidualnym) źródłem ciepła na olej opałowy, paliwo gazowe lub energię elektryczną, regulatory dopływu ciepła do grzejników powinny działać automatycznie, w zależności od zmian temperatury wewnętrznej w pomieszczeniach, w których są zainstalowane.
Wymaganie to nie dotyczy budynków jednorodzinnych, mieszkalnych w zabudowie zagrodowej i rekreacji indywidualnej, a także poszczególnych mieszkań oraz lokali użytkowych wyposażonych we własne instalacje ogrzewcze. Urządzenia, o których mowa w ust. 5, powinny umożliwiać użytkownikom uzyskanie w pomieszczeniach temperatury niższej od obliczeniowej, przy czym nie niższej niż 16°C w pomieszczeniach o temperaturze obliczeniowej 20°C i wyższej. Instalacje ogrzewcze zasilane z sieci ciepłowniczej powinny być sterowane urządzeniem do regulacji dopływu ciepła, działającym automatycznie, odpowiednio do zmian zewnętrznych warunków klimatycznych. Jeżeli zapotrzebowanie na ciepło lub sposób użytkowania poszczególnych części budynku są wyraźnie zróżnicowane, instalacja ogrzewcza powinna być odpowiednio podzielona na niezależne gałęzie (obiegi). W budynku, w którym w sezonie grzewczym występują okresowe przerwy w użytkowaniu, instalacja ogrzewcza powinna być zaopatrzona w urządzenia pozwalające na ograniczenie dopływu ciepła w czasie tych przerw. Poszczególne części instalacji ogrzewczej powinny być wyposażone w armaturę umożliwiającą zamknięcie dopływu ciepła do nich i opróżnienie z czynnika grzejnego bez konieczności przerywania działania pozostałej części instalacji.
§ 135. [Aparatura pomiarowa]
1. Instalacje ogrzewcze powinny być zaopatrzone w odpowiednią aparaturę kontrolną i pomiarową, zapewniającą ich bezpieczne użytkowanie. W budynkach z instalacją ogrzewczą wodną zasilaną z sieci ciepłowniczej powinny znajdować się urządzenia służące do rozliczania zużytego ciepła:
1) ciepłomierz (układ pomiarowo-rozliczeniowy) do pomiaru ilości ciepła dostarczanego do instalacji ogrzewczej budynku,
2) urządzenia umożliwiające indywidualne rozliczanie kosztów ogrzewania poszczególnych mieszkań lub lokali użytkowych w budynku. W przypadku zasilania instalacji ogrzewczej wodnej z kotłowni w budynku mającym więcej niż jedno mieszkanie lub lokal użytkowy należy zastosować następujące urządzenia służące do rozliczania kosztów zużytego ciepła:
1) urządzenie do pomiaru ilości zużytego paliwa w kotłowni,
4. Izolacja cieplna instalacji ogrzewczej wodnej powinna odpowiadać wymaganiom Polskiej Normy dotyczącej izolacji cieplnej rurociągów, armatury i urządzeń oraz przepisom § 267 ust. 8. W pomieszczeniach przeznaczonych na pobyt ludzi zabrania się stosowania ogrzewania parowego oraz wodnych instalacji ogrzewczych o temperaturze czynnika grzejnego przekraczającego 90°C. Instalacje ogrzewcze powinny być zaopatrzone w urządzenia, które automatycznie regulują temperaturę oddzielnie w poszczególnych pomieszczeniach.
8. W przypadku braku możliwości montażu urządzeń automatycznie regulujących temperaturę oddzielnie w poszczególnych pomieszczeniach dopuszcza się stosowanie regulacji w strefie ogrzewanej.
9. Wymaganie, o którym mowa w ust. 7, stosuje się w przypadku:
1) możliwości realizacji z technicznego punktu widzenia, w oparciu o opinię sporządzoną przez osobę posiadającą uprawnienia do projektowania w odpowiedniej specjalności, oraz
2) możliwości realizacji z ekonomicznego punktu widzenia, na podstawie porównania początkowych kosztów instalacji urządzenia, które automatycznie reguluje temperaturę, ze spodziewanymi oszczędnościami kosztów energii, wynikającymi z instalacji tych urządzeń, gdzie okres zwrotu z inwestycji jest nie dłuższy niż 5 lat.
10. 7, stosuje się również w przypadku wymiany źródła ciepła w budynkach użytkowanych.
§ 136. [Instalacja kotłów]
1. 63 Pomieszczenia przeznaczone do instalowania kotłów na paliwo stałe i pomieszczenia składu paliwa i żużlowni oraz powinny odpowiadać przepisom rozporządzenia, w tym określonym w § 220 ust. 1. (§ 220. ściany wewnętrzne i stropy wydzielające kotłownie, składy paliwa stałego, kotłownie i magazyny oleju opałowego, a także zamknięcia otworów w tych elementach, powinny mieć klasę odporności ogniowej nie mniejsza niż określona w tabeli:
pomieszczenia przeznaczone do instalowania kotłów na olej opałowy i pomieszczenia magazynu oleju opałowego
2. Kotły na paliwo stałe o mocy cieplnej nominalnej do 25 kW powinny być instalowane w wydzielonych pomieszczeniach technicznych zlokalizowanych na kondygnacji podziemnej, na poziomie ogrzewanych pomieszczeń lub w innych pomieszczeniach, w których mogą być instalowane kotły o większych mocach cieplnych nominalnych.
Skład paliwa powinien być umieszczony w wydzielonym pomieszczeniu technicznym w pobliżu kotła lub w pomieszczeniu, w którym znajduje się kocioł. Pomieszczenia, w których instalowane są kotły, oraz pomieszczenia składu paliwa powinny odpowiadać wymaganiom określonym w Polskiej Normie dotyczącej kotłowni wbudowanych na paliwo stałe.
2a. Kotły na paliwo stałe o mocy cieplnej nominalnej do 10 kW mogą być instalowane w budynkach, o których mowa w § 132 ust. 3, na poziomie ogrzewanych pomieszczeń, w pomieszczeniach niebędących pomieszczeniami mieszkalnymi:
1) o kubaturze wynikającej ze wskaźnika 4 m3/kW nominalnej mocy cieplnej kotła, lecz nie mniej niż 30 m3,
4) zapewniających dopływ powietrza do spalania w ilości co najmniej 10 m3/h na 1 kW nominalnej mocy cieplnej kotła
– odpowiadających wymaganiom określonym w Polskiej Normie dotyczącej kotłowni wbudowanych na paliwo stałe. Kotły na paliwo stałe o łącznej mocy cieplnej nominalnej powyżej 25 kW do 2000 kW powinny być instalowane w wydzielonych pomieszczeniach technicznych zlokalizowanych na kondygnacji podziemnej lub na poziomie terenu.
Skład paliwa i żużlownia powinny być umieszczone w oddzielnych pomieszczeniach technicznych znajdujących się bezpośrednio obok pomieszczenia kotłów, a także mieć zapewniony dojazd dla dostawy paliwa oraz usuwania żużla i popiołu. Kotły na olej opałowy o łącznej mocy cieplnej nominalnej do 30 kW mogą być instalowane w pomieszczeniach nieprzeznaczonych na stały pobyt ludzi, w tym również w pomieszczeniach pomocniczych w mieszkaniach, a także w innych miejscach, o których mowa w ust. 5. Kotły na olej opałowy o łącznej mocy cieplnej nominalnej powyżej 30 kW do 2000 kW powinny być instalowane w wydzielonych pomieszczeniach technicznych, przeznaczonych wyłącznie do tego celu w piwnicy lub na najniższej kondygnacji nadziemnej w budynku lub w budynku wolno stojącym przeznaczonym wyłącznie na kotłownię. Kotły na paliwo stałe lub olej opałowy o łącznej mocy cieplnej nominalnej powyżej 2000 kW powinny być instalowane w budynku wolno stojącym przeznaczonym wyłącznie na kotłownię. W pomieszczeniu, w którym są zainstalowane kotły na paliwo stałe lub olej opałowy, znajdującym się nad inną kondygnacją użytkową, podłoga, a także ściany do wysokości 10 cm oraz progi drzwiowe o wysokości 4 cm powinny być wodoszczelne. Warunek wodoszczelności dotyczy również wszystkich przejść przewodów w podłodze oraz w ścianach do wysokości 10 cm. Maksymalne, łączne obciążenie cieplne, służące do określania wymaganej kubatury pomieszczenia, w którym będą zainstalowane kotły o mocy do 2000 kW, na olej opałowy, nie może być większe niż 4650 W/m3. Kubatura pomieszczenia z kotłami na olej opałowy, o którym mowa w ust. 6, powinna być określona indywidualnie z uwzględnieniem wymagań technicznych i technologicznych, a także eksploatacyjnych. Wysokość pomieszczenia, w którym instaluje się kotły na olej opałowy nie może być mniejsza niż 2, 2 m, a kubatura nie mniejsza niż 8 m3.
11. W pomieszczeniu, w którym zainstalowane są kotły na paliwo stałe lub olej opałowy, powinien być zapewniony nawiew niezbędnego strumienia powietrza dla prawidłowej pracy kotłów z mocą cieplną nominalną, a także nawiew i wywiew powietrza dla wentylacji kotłowni.
12. Odprowadzenie spalin z kotłów na olej opałowy powinno spełniać wymagania dla urządzeń gazowych określone w § 174 ust. 1, 2, 5, 6, 8 i 9.
§ 137. [Magazynowanie oleju opałowego]
1. Magazynowanie oleju opałowego o temperaturze zapłonu powyżej 55°C może się odbywać w bezciśnieniowych, stałych zbiornikach naziemnych i podziemnych przy budynku lub w przeznaczonym wyłącznie na ten cel pomieszczeniu technicznym w piwnicy lub na najniższej kondygnacji nadziemnej budynku, zwanym dalej „magazynem” oleju opałowego. Pojedyncze zbiorniki lub baterie zbiorników w magazynach oleju opałowego w budynku powinny być wyposażone w układ przewodów do napełniania, odpowietrzania i czerpania oleju oraz w sygnalizator poziomu napełnienia, przekazujący sygnał do miejsca, w którym jest zlokalizowany króciec do napełniania. W baterii zbiorników w magazynie oleju opałowego w budynku wszystkie zbiorniki powinny być tego samego rodzaju i wielkości, przy czym łączna objętość tych zbiorników nie powinna przekraczać 100 m3. W magazynie oleju opałowego powinna być wykonana, na części lub całości pomieszczenia, izolacja szczelna na przenikanie oleju w postaci wanny wychwytującej, mogącej w przypadku awarii pomieścić olej o objętości jednego zbiornika. Dopuszcza się w pomieszczeniu, w którym są zainstalowane kotły na olej opałowy, ustawienie zbiornika tego oleju o objętości nie większej niż 1 m3 pod warunkiem:
1) umieszczenia zbiornika w odległości nie mniejszej niż 1 m od kotła,
2) oddzielenia zbiornika od kotła ścianką murowaną o grubości co najmniej 12 cm i przekraczającą wymiary zbiornika co najmniej o 30 cm w pionie i o 60 cm w poziomie,
3) umieszczenie zbiornika w wannie wychwytującej olej opałowy. Wanna wychwytująca, o której mowa w ust. 4 i 5 pkt 3, nie jest wymagana w przypadku stosowania zbiorników oleju opałowego o konstrukcji uniemożliwiającej wydostawanie się oleju na zewnątrz w przypadku awarii, w tym typu dwupłaszczowego. Magazyn oleju opałowego powinien być wyposażony w:
1) wentylację nawiewno-wywiewną zapewniającą od 2 do 4 wymian powietrza na godzinę,
2) okno lub półstałe urządzenie gaśnicze pianowe. W magazynie oleju opałowego może być stosowane wyłącznie centralne ogrzewanie wodne. Stosowane do magazynowania oleju opałowego zbiorniki, wykładziny zbiorników oraz przewody wykonane z tworzywa sztucznego powinny być chronione przed elektrycznością statyczną, zgodnie z warunkami określonymi w Polskich Normach dotyczących tej ochrony.
§ 138. [Wymiana instalacji] Obudowa przewodów instalacji ogrzewczej powinna umożliwiać wymianę instalacji bez naruszania konstrukcji budynku.
§ 139. [Ochrona przed zamarzaniem] Elementy wodnych instalacji ogrzewczych, narażone na intensywny dopływ powietrza zewnętrznego w zimie, powinny być chronione przed zamarzaniem i mieć, w miejscach tego wymagających, izolację cieplną, zabezpieczającą przed nadmiernymi stratami ciepła.
Przewody kominowe
§ 140. Przewody (kanały) kominowe w budynku: wentylacyjne, spalinowe i dymowe, prowadzone w ścianach budynku, w obudowach, trwale połączonych z konstrukcją lub stanowiące konstrukcje samodzielne, powinny mieć wymiary przekroju, sposób prowadzenia i wysokość, stwarzające potrzebny ciąg, zapewniający wymaganą przepustowość, oraz spełniające wymagania określone w Polskich Normach dotyczących wymagań technicznych dla przewodów kominowych oraz projektowania kominów. Przewody kominowe powinny być szczelne i spełniać warunki określone w § 266. (uchylony). Wewnętrzna powierzchnia przewodów odprowadzających spaliny mokre powinna być odporna na ich destrukcyjne oddziaływanie. Przewody kominowe do wentylacji grawitacyjnej powinny mieć powierzchnię przekroju co najmniej 0, 016 m2 oraz najmniejszy wymiar przekroju co najmniej 0, 1 m. § 141. Zabrania się stosowania:
1) grawitacyjnych zbiorczych przewodów spalinowych i dymowych, z zastrzeżeniem § 174 ust. 3;
2) zbiorczych przewodów wentylacji grawitacyjnej;
3) indywidualnych wentylatorów wyciągowych w pomieszczeniach, w których znajdują się wloty do przewodów spalinowych. § 142.
1. Przewody kominowe powinny być wyprowadzone ponad dach na wysokość zabezpieczającą przed niedopuszczalnym zakłóceniem ciągu. Wymaganie ust. 1 uznaje się za spełnione, jeżeli wyloty przewodów kominowych zostaną wyprowadzone ponad dach w sposób określony Polską Normą dla kominów murowanych. Dopuszcza się wyprowadzanie przewodów spalinowych od urządzeń gazowych z zamkniętą komorą spalania bezpośrednio przez ściany zewnętrzne budynków, przy zachowaniu warunków określonych w § 175.
§ 143. 1. W budynkach usytuowanych w II i III strefie obciążenia wiatrem, określonych Polskimi Normami, należy stosować na przewodach dymowych i spalinowych nasady kominowe zabezpieczające przed odwróceniem ciągu, przy zachowaniu wymagań § 146 ust. Nasady kominowe, o których mowa w ust. 1, należy również stosować na innych obszarach, jeżeli wymagają tego położenie budynków i lokalne warunki topograficzne. Wymagania ust. 1 i 2 nie dotyczą palenisk i komór spalania z mechanicznym pobudzaniem odpływu spalin.
§ 144. Ściany, w których znajdują się przewody kominowe, mogą być obciążone stropami, pod warunkiem spełnienia wymagań dotyczących bezpieczeństwa konstrukcji, a także jeżeli nie spowoduje to nieszczelności lub ograniczenia światła przewodów.
2. Trzonów kominowych wydzielonych lub oddylatowanych od konstrukcji budynku nie można obciążać stropami ani też uwzględniać ich w obliczeniach jako części tej konstrukcji.
§ 145. Trzony kuchenne i kotły grzewcze na paliwo stałe oraz kominki z otwartym paleniskiem lub zamkniętym wkładem kominkowym o wielkości otworu paleniskowego kominka do 0, 25 m2 mogą być przyłączone wyłącznie do własnego, samodzielnego przewodu kominowego dymowego, posiadającego co najmniej wymiary 0, 14 x 0, 14 m lub średnicę 0, 15 m, a w przypadku trzonów kuchennych typu restauracyjnego oraz kominków o większym otworze paleniskowym – co najmniej 0, 14 x 0, 27 m lub średnicę 0, 18 m, przy czym dla większych przewodów o przekroju prostokątnym należy zachować stosunek wymiarów boków 3:2. Piece na paliwo stałe, posiadające szczelne zamknięcie, mogą być przyłączone do jednego przewodu kominowego dymowego o przekroju co najmniej 0, 14 x 0, 14 m lub średnicy 0, 15 m, pod warunkiem zachowania różnicy poziomu włączenia co najmniej 1, 5 m oraz nieprzyłączania więcej niż 3 pieców do tego przewodu. Piece, o których mowa w ust. 2, usytuowane na najwyższej kondygnacji powinny być przyłączone do odrębnego przewodu dymowego. 4. Przyłączenia urządzeń gazowych do przewodów spalinowych powinny odpowiadać warunkom określonym w § 174 i 175.
§ 146. Wyloty przewodów kominowych powinny być dostępne do czyszczenia i okresowej kontroli, z uwzględnieniem przepisów § 308. Przewody spalinowe i dymowe powinny być wyposażone, odpowiednio, w otwory wycierowe lub rewizyjne, zamykane szczelnymi drzwiczkami, a w przypadku występowania spalin mokrych – także w układ odprowadzania skroplin.
2. Materiały z których mogą być wykonywane instalacje grzewcze
Materiały, z których mogą być wykonane przewody instalacji ogrzewczych wodnych, zestawiono w tablicy 1.
Zalecany zakres stosowania w instalacjach ogrzewczych wodnych przewodów z wybranych tworzyw sztucznych zestawiono w tablicy 2, a przewodów metalowych w tablicy 3.
Tablica 1 Materiały z których mogą być wykonywane instalacje grzewcze
Tabela 2 Zalecany zakres stosowania przewodów z PE-X, PP-R i PB w instalacjach ogrzewczych wodnych1) 2) UWAGA: odmienny zakres może być przyjęty tylko wtedy gdy wynika to z warunków stosowania podanych w aprobacie technicznej.
Tabela 3 Materiały metalowe w instalacjach grzewczych
3. Zasady prowadzenia przewodów
3. 1 Przewody poziome powinny być prowadzone ze spadkiem tak, żeby w najniższych miejscach załamań przewodów zapewnić możliwość odwadniania instalacji, a w najwyższych miejscach załamań przewodów możliwość odpowietrzania instalacji. Dopuszcza się możliwość układania odcinków przewodów bez spadku jeżeli prędkość przepływu wody zapewni ich samoodpowietrzenie, a opróżnianie z wody jest możliwe przez przedmuchanie sprężonym powietrzem. 2 Przewody poziome prowadzone przy ścianach, na lub pod stropami itp. powinny spoczywać na podporach stałych (w uchwytach) i ruchomych (w uchwytach, na wspornikach, zawieszeniach itp. ) usytuowanych w odstępach nic mniejszych niż wynika to z wymagań dla materiału z którego wykonane są rury. 3 Przewody układane w zakrywanych bruzdach ściennych i w szlichcie podłogowej powinny być układane zgodnie z projektem technicznym. Trasy przewodów powinny być zinwentaryzowane i naniesione w dokumentacji technicznej powykonawczej. 4 Przewody należy prowadzić w sposób zapewniający właściwą kompensację wydłużeń cieplnych (z maksymalnym wykorzystaniem możliwości samokompensacji),
3. 5 Przewody należy prowadzić w sposób umożliwiający wykonanie izolacji antykorozyjnej (przewody ze stali węglowej zwykłej) i cieplnej. 6 Nie dopuszcza się prowadzenia przewodów bez stosowania kompensacji wydłużeń cieplnych. 7 Przewody zasilający i powrotny, prowadzone obok siebie, powinny być ułożone równolegle. 8 Przewody pionowe należy prowadzić tak, aby maksymalne odchylenie od pionu nie przekroczyło 1 cm na kondygnację. 9 Oba przewody pionu dwururowego należy układać zachowując stałą odległość między osiami wynoszącą 8 cm (± 0, 5 cm) przy średnicy pionu nieprzekraczającej DN 40;. Odległość miedzy przewodami pionu o większej średnicy powinna być taka, aby możliwy był dogodny montaż tych przewodów. 3. 10 Przewód zasilający pionu dwururowego powinien się znajdować z prawej strony, powrotny zaś z lewej (dla patrzącego na ścianę). 11 W przypadku pionów dwururowych, obejście pionów gałązkami grzejnikowymi należy wykonać od strony pomieszczenia. 12 Przewody należy prowadzić w sposób umożliwiający zabezpieczenie ich przed dewastacją (szczególnie dotyczy to przewodów z tworzywa sztucznego i miedzi). 13 Przewody poziome należy prowadzić powyżej przewodów instalacji wody zimnej i przewodów gazowych. 14 Rozdzielacz, wykonany na budowie, powinien mieć wewnętrzny przekrój poprzeczny co najmniej równy sumie wewnętrznych przekrojów poprzecznych przewodów doprowadzonych do rozdzielacza i jednocześnie jego średnica wewnętrzna powinna być większa od średnicy wewnętrznej największego przewodu przyłączonego co najmniej o 10%.
Podpory stałe i przesuwne
1 Rozwiązanie i rozmieszczenie podpór stałych i podpór przesuwnych (wsporników i wieszaków) powinno być zgodne z projektem technicznym. Nie należy zmieniać rozmieszczenia i rodzaju podpór bez akceptacji projektanta instalacji, nawet jeżeli nie zmienia to zaprojektowanego układu kompensacji wydłużeń cieplnych przewodów i me wywołuje powstawania dodatkowych naprężeń i odkształceń przewodów.
2 Konstrukcja i rozmieszczenie podpór powinny umożliwić łatwy i trwały montaż przewodu, a konstrukcja i rozmieszczenie podpór przesuwnych powinny zapewnić swobodny, poosiowy przesuw przewodu.
3 Maksymalny odstęp między podporami przewodów podano w tablicach 4, 5. 6 i 7.
Tabela 4 Maksymalny rozstaw podpór dla rur tworzywowych PEX, PP i PB
Tabela 5 Maksymalny rozstaw podpór dla rur wielowarstwowych
Tablica 6 Rozstaw podpór dla przewodów stalowych
Tabela 7 Rozstaw podpór dla przewodów miedzianych
Prowadzenie przewodów bez podpór
1. Przewód poziomy na stropie, wykonany z jednego odcinka rury. może być prowadzony bez podpór pod warunkiem umieszczenia go w rurze osłonowej z tworzywa sztucznego (w „peszlu”) osadzonej w warstwach podłoża podłogi.
2. Celowe jest takie ułożenie rury osłonowej, żeby jej oś była linią falistą w płaszczyźnie równoległej do powierzchni przegrody na której przewód jest układany. Przewód w rurze osłonowej powinien być prowadzony swobodnie.
TULEJE OCHRONNE
1 Przy przejściach rurą przez przegrodę budowlaną (np. przewodem poziomym przez ścianę, a przewodem pionowym przez strop), należy stosować tuleje ochronne.
2 W tulei ochronnej nie może znajdować się żadne połączenie rury.
3 Tuleja ochronna powinna być rurą o średnicy wewnętrznej większej od średnicy zewnętrznej rury przewodu:
a). co najmniej o 2 cm, przy przejściu przez przegrodę pionową,
b). co najmniej o 1 cm, przy przejściu przez strop.
4 Tuleja ochronna powinna być dłuższa niż grubość przegrody pionowej o około 5 cm z każdej strony, a przy przejściu przez strop powinna wystawać około 2 cm powyżej posadzki. Nie dotyczy to tulei ochronnych na rurach przyłączy grzejnikowych (gałązek), których wylot ze ściany powinien być osłonięty tarczką ochronną.
5 Przestrzeń między rurą przewodu a tuleją ochronną powinna być wypełniona materiałem trwale plastycznym niedziałającym korozyjnie na rurę, umożliwiającym jej wzdłużne przemieszczanie się i utrudniającym powstanie w niej naprężeń ścinających.
6 Przepust instalacyjny w tulei ochronnej w elementach oddzielenia przeciwpożarowego powinien być wykonany w sposób zapewniający przepustowi odpowiednią klasę odporności ogniowej (szczelności ogniowej E; izolacyjności ogniowej I) wymaganą dla tych elementów, zgodnie z rozwiązaniem szczegółowym znajdującym się w projekcie technicznym.
7 Przepust instalacyjny w tulei ochronnej, wykonany w zewnętrznej ścianie budynku poniżej poziomu terenu, powinien być wykonany w sposób zapewniający przepustowi uzyskanie gazoszczelności i wodoszczelności, zgodnie z rozwiązaniem szczegółowym znajdującym się w projekcie technicznym.
8 Wodoszczelny przepust instalacyjny w tulei ochronnej, powinien być wykonany zgodnie z rozwiązaniem szczegółowym znajdującym się w projekcie technicznym.
9 Przejście rurą w tulei ochronnej przez przegrodę nie powinno być podporą przesuwną tego przewodu.
